Comprehensum, quod cognitum non habet?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Duo Reges: constructio interrete. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.
Invidiosum nomen est, infame, suspectum.
Rationis enim perfectio est virtus;
Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Ergo nata est sententia veterum Academicorum et
Peripateticorum, ut finem bonorum dicerent secundum naturam
vivere, id est virtute adhibita frui primis a natura datis.

Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Bork: At hoc in eo M.
Bork: Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.
Bork: Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.
Tu quidem reddes;: Quod cum dixissent, ille contra.
Bork: An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?

At vero Callipho et post eum Diodorus, cum is alter voluptatem adamavisset, alter vacuitatem doloris, neuter honestate carere potuit, quae est a nostris laudata maxime.

Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;

Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Tu quidem reddes; Idemne, quod iucunde? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.

Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis;
Crassus fuit, qui tamen solebat uti suo bono, ut hodie est noster Pompeius, cui recte facienti gratia est habenda;
At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit.
Pugnant Stoici cum Peripateticis.
Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.